Rozdział II

Po rozmowie z Ginny Hermiona czuła się zdecydowanie lepiej. W duchu ganiła samą siebie, że dała się tak wyprowadzić z równowagi. Wiedziała, że żaden chłopak nie jest wart jej łez i nie mogła się doczekać, kiedy powie o tym Ronowi. Ciekawa była jego reakcji – zastanawiała się, czy w ogóle przejmie się tym, co ma zamiar mu oznajmić. Nie chciała się przyznać przed samą sobą, ale łudziła się, że słowa podziałają na niego jak kubeł zimnej wody i że będzie ją prosił o drugą szansę, której ona zdecydowanie nie chciała mu dać. Czuła się jak typowa kobieta – pragnęła, by o nią zabiegał, tylko po to, aby go odrzucić. Trochę było jej żal na myśl, że ich relacje już nigdy nie wrócą do normy i że z pewnością przyjaźń z Harrym na tym wszystkim ucierpi, ale cóż mogła na to poradzić. Na pewno trwanie w niezdrowej relacji również negatywnie wpływało na jej stosunki z Potterem, który zaczął się izolować i unikał przebywania w towarzystwie pary.

Jakież było zdziwienie Hermiony, gdy kolejnego dnia rano, schodząc zaspana z dormitorium do jeszcze pustego pokoju wspólnego, napotkała na swojej drodze Weasleya, który czekał na nią z bukietem nieco pokracznie wyglądających, obwiędłych, prawdopodobnie własnoręcznie wyczarowanych polnych kwiatów.

– Dzień dobry – uśmiechnął się, wręczając kwiaty.

Piegowata twarz Rona była cała zarumieniona, a oczy błyszczały. Nie wydawał się on speszony, ale podekscytowany. Z dumnie wypiętą piersią i wyjątkowo ładnie uczesanymi włosami oczekiwał reakcji Gryfonki.

Dziewczyna spojrzała na niego zaszokowana. Pod kaskadą kasztanowych włosów kłębiło się tyle myśli. Granger nie wiedziała, czy stanowczo odrzucić tę próbę pojednania, czy może paść w objęcia (ex)ukochanemu. Mimowolnie na jej twarzy zagościł uśmiech – przyjęła kwiaty. Mimo że nie były najpiękniejsze, to ważny dla niej był sam gest. Jej serce zabiło mocniej tak, jak wtedy gdy pierwszy raz zrozumiała, że go kocha.

Ron przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił, szepcząc:

– To jeszcze nie wszystko – owionął słodkim oddechem twarz dziewczyny. – Zrozumiałem, czego potrzebujesz.

Hermiona spojrzała na niego wzrokiem pełnym radości. Wczoraj była tak bezradna, a teraz poczuła się bezgranicznie szczęśliwa. Zapomniała o wszystkich kłótniach i o rozmowie z Ginny. Nie pamiętała o tym, że miała z nim zerwać. Nie mogła uwierzyć w to, co się teraz dzieje. Ponownie wstąpiła w nią nadzieja na poprawę zachowania chłopaka. Pragnęła usłyszeć, że od teraz będzie inaczej, że spełnią się jej wszystkie oczekiwania, że będzie ją kochał i adorował, dawał ciepło i szczęście.

– Co to znaczy? – spytała.

– Chcę zabrać cię dzisiaj w jedno magiczne miejsce – Ron uśmiechnął się szelmowsko. – Dwie godziny po kolacji spotkamy się na siódmym piętrze pod Pokojem Życzeń.

Granger odsunęła się, zbita z tropu.

– I czego sobie zażyczymy?

Weasley silnie objął ją w tali i pochylił się, muskając wargami jej ucho.

– Dużego łóżka, w którym dowoli będziemy mogli figlować – szepnął i dodał na końcu ciche mruknięcie.

Odsunął się, chcąc ujrzeć na twarzy dziewczyny ekscytację. Jak bardzo się zdziwił, gdy ta wycelowała w niego różdżką pośpiesznie wyjętą z kieszeni, odrzucając włosy do tyłu i zaciskając usta w wąską linię. Przez jej głowę przebiegło tyle zaklęć, których mogła użyć, aby ukarać Gryfona za ten kompletny brak taktu, szacunku i dojrzałości. Petrificus totallus! Expeliarmus!

– Wingardium leviosa! – wykrzyknęła w końcu.

Ron uniósł się w powietrze i zaczął machać rękami tak, jakby wierzył, że mu wyrosną skrzydła.

– Jak śmiesz – syknęła Hermiona. – Czy naprawdę myślałeś, że o to właśnie mi chodzi? Myślałeś, że się ze mną prześpisz i nasze problemy znikną?

Dziewczyna pomyślała, że nikt nigdy tak bardzo jej nie zirytował. Nie mogła uwierzyć, że Ron jest tak tępym, gburowatym ogierem, któremu tylko jedno w głowie. Była zła też na siebie za ten krótki moment słabości, kiedy wstąpiła w nią nadzieja na poprawę jej relacji z chłopakiem. W duchu karciła samą siebie. Już dawno powinna zrozumieć, że nic z tego nie będzie. Już dawno powinna przestać żyć nadzieją i przygotować się na rozstanie. Teraz tak bardzo pragnęła coś rozwalić, zbić, podrzeć – po prostu się wyżyć. Machnęła różdżką, a chłopak zaczął obijać się o sufit.

Przywołani głośnymi krzykami Weasleya proszącymi o odstawienie na ziemię zaspani Gryfoni zaczęli schodzić się do pokoju, lecz widząc, co się dzieje, zrezygnowali z przyglądania się widowisku, bojąc się, żeby samemu oberwą zaklęciem.

– Ron, zawiodłam się na tobie.

Granger opuściła różdżkę i chłopak z łoskotem zwalił się na gruby dywan, z którego wzbiły się kłęby kurzu.

– Już nic mnie z tobą nie łączy – powiedziała Hermiona opanowanym głosem, kierując się w stronę dziury za obrazem. – Możesz zaciągnąć inną dziewczynę do Pokoju Życzeń. Koniec z nami. Oppugno!

Rój żółtych ptaszków pojawił się znikąd i po chwili krążenia nad głową czarownicy zaczął ostro pikować w kierunku obezwładnionego Weasleya, który ledwo zdołał unieść rękę, aby ochronić głowę.

Granger nie obchodziło, co dalej się wydarzy. Zniknęła w dziurze za obrazem i poszła na śniadanie. Tak szybko oddalała się od pokoju wspólnego, że nie zauważała mijanych ludzi ani drogi, którą idzie. Z jednej strony w końcu czuła się wolna, a z drugiej strony było jej głupio, że tak dała się ponieść emocjom. W tamtej chwili zniewaga, jaka ją dotknęła, przeważyła szalę goryczy i musiała znaleźć ujście.

Zbliżając się okrężnymi drogami do Wielkiej Sali, była pewna, że najpóźniej na pierwszej lekcji po śniadaniu szkoła będzie huczeć od plotek. Już wyobrażała sobie te wszystkie szepty i ciążące na niej spojrzenie. Poniekąd była do tego przyzwyczajona, bo w końcu przyjaźniła się z Harrym Potterem, co zawsze przyciągało wzrok, jednak mimo wszystko czuła się stremowana, jak przed pierwszym występem w przedszkolu, kiedy jeszcze nie znała swoich magicznych umiejętności.

O dziwo, podczas śniadania nikt nawet nie dał znać, że wie, co miało miejsce w pokoju wspólnym Gryffindoru – każdy był zajęty swoim talerzem i rozmową z przyjaciółmi, nikogo nie interesowały ploteczki duchów czy postaci na obrazach.

Hermiona usiadła między Ginny a Harrym, rozdzielając ich tym samym.

– Cześć – mruknęła. – Piękna pogoda.

Sklepienie Wielkiej Sali spowite było ciemnymi chmurami zwiastującymi nadchodzącą ulewę. Późna jesień w Szkocji każdego dnia zaskakiwała – niemożliwym było przewidzenie, czy kolejnego dnia będzie padać, czy raczej nie trzeba się o to obawiać.

– Kiepskie warunki na quidditcha – powiedziała Ginny.

– Oby nie trzeba było odwołać treningu – rzekł zafrasowany Harry, szukając czegoś w torbie.

Siostra Rona sięgnęła po leżącą obok niej starą książkę.

– Tego szukasz? – spytała.

– Harry, naprawdę uważam, że powinieneś oddać tę książkę – oburzyła się Granger, widząc, co to za podręcznik.

Potter spojrzał na nią znad łyżki owsianki.

– Po prostu przyznaj, że jesteś zła, bo Książę jest lepszy od ciebie – wyszczerzył zęby w zadziornym uśmieszku.

Hermiona prychnęła pogardliwie.

– Książe? – powiedziała sarkastycznie. –  Ktoś tak przepełniony pychą, aby nazwać się Księciem, nie jest dla mnie żadnym autorytetem, a tym bardziej konkurencją – powiedziała dumnie.

Harry wymienił z Ginny rozbawione spojrzenia.

Reszta śniadania upłynęła im na wymienianiu uwag na temat nowego kapelusza pani Sprout. Żadne z trójki nie wspomniało o Ronie, który pojawił się na śniadaniu piętnaście minut po Hermionie. Minę miał nietęgą. Wcześniejsza starannie ułożona fryzura zmieniła się w standardowo rozczochraną rudą grzywę, a na czole powoli zaczynał wyrastać mu niemały guz. Szatę miał przykurzoną i nieco pomiętą. Nie zaszczyciwszy spojrzeniem swojej byłej dziewczyny, usiadł koło Deana i Parvati.

Hermiona z kamienną twarzą wstała od stołu. Chciała rzucić krótką uwagę, że nie zwykła jeść przy jednym stole z takimi szumowinami, bo zbiera jej się na wymioty, ale w ostatniej chwili zamknęła usta. Przecięła jadalnię, czując na sobie czyjeś spojrzenie i udała się do lochów, aby tam poczekać na dzwonek obwieszczający początek pierwszej lekcji, którą miały być dwugodzinne eliksiry ze Ślizgonami.

Kiedy po dziesięciu minutach weszła do klasy, zdecydowała się nie siadać obok Harry’ego i Rona. Bez słowa zajęła miejsce w drugiej ławce obok jakiejś niezbyt urodziwej ani sympatycznej dziewczyny ze Slytherinu. Podążając za poleceniami Slughorna, wyciągnęła podręcznik i otworzyła go na stronie dwieście pięćdziesiątej trzeciej, gdzie znajdował się przepis na Wywar Czystego Szaleństwa. Skompletowała potrzebne składniki i zapaliła ogień pod swoim kociołkiem.

– Bardzo dobrze, panno Granger! – po półtorej godziny usłyszała za swoimi plecami tubalny głos Slughorna. – Fiołkowa barwa i zapach niepranych skarpetek – skrzywił się. – Idealnie! Zaraz zobaczymy, czy pan Potter też swoich nie wyprał – roześmiał się ze swojego żartu, podczas gdy uczniowie zachowali grobową ciszę.

Nauczyciel zmieszany poklepał dziewczynę po plecach i pozwolił kontynuować mieszanie, oddalając się ciężkim krokiem w kierunku końca sali, gdzie Harry pieczołowicie odmierzał na miedzianej wadze dwa gramy chitynowych pancerzyków.

Hermiona odwróciła się zaciekawiona, aby zobaczyć, czy tym razem okazała się lepsza. Jej wzrok napotkał spojrzenie Malfoya siedzącego dwie ławki dalej. Twarz chłopaka była nieodgadniona – wyjątkowo nie wyrażała odrazy, ale ciężko było z niej wyczytać jakiekolwiek uczucie lub emocję, pozytywne lub negatywne. Jedynie jego oczy rozszerzyły się, przeszywając dziewczynę niczym promienie X. Granger zdawało się, że Draco jest smutny, ale nie miała czasu zastanawiać się nad tym, bo usłyszała bulgotanie w swym kociołku i pośpiesznie musiała dodać korzeń mandragory, aby całość finalnie była gotowa.

– Panie Weselby – z końca klasy dochodził głos nauczyciela. – Proszę poprosić pana Pottera o przyjacielską pomoc albo korepetycje, bo w takim tempie owutemy będzie pan zdawał ze swoją młodszą siostrą.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, słysząc tę uwagę. Wiedziała, że Ron nienawidzi, kiedy Slughorn przeinacza jego nazwisko.

Chwilę później zabrzmiał dzwonek obwieszczający przerwę na drugie śniadanie.

Po skończonych lekcjach dziewczyna udała się do pokoju wspólnego Gryffindoru, gdzie chciała dokończyć wypracowanie dla Slughorna na temat wpływu jadu bazyliszka na działanie silnych trucizn. Nie znalazła jednak nigdzie wolnego miejsca, a i też nie miała ochoty pracować w tak zatłoczonym miejscu. Chciała dokończyć esej jeszcze przed kolacją, więc spakowała do torby dwie rolki pergaminu, pióro z kałamarzem i podręcznik, po czym poszła do biblioteki.

Mimo wczesnej pory pomieszczenie było spowite w półmroku. Deszcz rytmicznie bębnił w szyby i dało się słyszeć hulanie wiatru, a od okien ciągnęło zimne powietrze. Do Hermiony dochodziły ciche rozmowy znajdujących się w bibliotece uczniów.

Dziewczyna podeszła do pustego stolika między dwoma regałami. Wycelowała różdżką w najbliższą lampę naftową i mruknęła zaklęcie, a po pomieszczeniu rozlało się światło. Gryfonka postawiła swoją torbę na biurku i wypakowała rzeczy, po czym ściągnęła z półek potrzebne książki. Rozwinęła pergamin, odkręciła kałamarz, lecz nie mogła skupić się na sformułowaniu zdania. Przez głowę przewijały jej się sceny dzisiejszego poranka. Poczuła się głupio. Pomyślała, że będzie jej brakowało chłopaka. Kto raz zaznał przyjemności bycia z drugą osobą, już zawsze będzie do tego tęsknił. Tak też czuła się Hermiona. Mimo że Ron nie dawał jej tego, co chciała, to zawsze miała świadomość, że jest ktoś, kto ją wesprze i stanie za nią murem, kto będzie się nią interesował i przed kim nie będzie wstydziła się wylać swoich żali. Może Ron nie był idealny, ale dobrze było mieć faceta. Nie żałowała, że go zostawiła. Żałowała, że już w żaden sposób nie będzie czuła bliskości drugiej osoby. Bliskości mężczyzny.

Dziewczyna otrząsnęła się z tych myśli i umoczyła pióro w kałamarzu.